Hoe het allemaal begonnen is:
Wij kenden elkaar al iets van anderhalf jaar voordat de vonk eindelijk oversloeg. Wij waren en zijn nog steeds collega's. Het begon allemaal in het gezellige Valmorel tijdens het wintersportweekend van onze werkgever Profict.
De week erna hebben we elkaar regelmatig gebeld. Zoals menigeen wel weet, kunnen wij uren (maar dan ook echt uren) met elkaar aan de telefoon zitten. Zelfs nu doen we dat nog regelmatig als we in de auto zitten van en naar ons werk.
Onze relatie werd steeds serieuzer. We hadden besloten na onze reis naar Thailand samen te gaan wonen in Apeldoorn in het koophuis van Wendy. 3 weken samen op vakantie in Thailand leek ons een goede test; als we dat zouden 'overleven' samen dan zouden we het ook wel redden onder 1 dak te wonen.
Maar we hadden geen geduld meer en zijn nog voor de vakantie samen gaan wonen! Dat betekende voor Wilco een grote omslag, hij verhuisde van Raalte naar Apeldoorn.
We hebben vervolgens 2 jaar met veel plezier in Apeldoorn gewoond. We waren echter toch heel vaak in Raalte te vinden. Wilco voetbalde daar nog steeds en bijna ieder weekend zochten we onze vrienden in Raalte op en gingen we daar gezellig stappen.
Ondanks het feit dat we altijd met open armen ontvangen werden bij de ouders van Wilco als wij weer eens een nachtje of weekendje in Raalte wilden blijven, kregen we er toch genoeg van elke keer weer de toilettas te pakken. We besloten ons huis in Apeldoorn te verkopen en er één in Raalte te gaan zoeken. Dit keer was het Wendy die de grote sprong ging wagen, zij had haar hele leven al in Apeldoorn gewoond.
Maar we wonen nu alweer een half jaar in ons huisje in Raalte en het bevalt ons prima! Alleen mist Wendy af en toe een fatsoenlijke videotheek 
En nu gaan we dan over tot de volgende stap: trouwen!
Het aanzoek:
Na 2,5 maand aan voorbereidingen, volgde uiteindelijk op vrijdag 8 juli het aanzoek. Ja ja, zo lang duurde het, Wendy is moeilijk te verrassen, heeft alles door en gooit telkens roet in het eten door iets anders te plannen.
Wendy stond rond 8.45 uur klaar om naar haar werk te gaan. Even nog de autosleutel pakken. ??? Weg sleutel! En ook de reservesleutel was nergens te vinden. Dus Wendy belt Wilco of hij weet waar de sleutels zijn. Oh ja, hij heeft de autosleutel in zijn broekzak (vergeten terug te leggen nadat hij donderdag zo lief was geweest de koffer van Maastricht uit de auto te pakken). Maar waar de reservesleutel is weet hij ook niet, maar anders komt hij wel van Amersfoort naar huis gereden. Onzin, vindt Wendy, ze neemt wel een taxi als de sleutel niet kan vinden. Toch zoekt ze eerst nog even door en wordt nog een keer gestoord door Wilco die belt dat hij anders echt wel naar huis komt. Wendy natuurlijk zwaar geďrriteerd. En daar was Wilco nou net op uit.
Terwijl Wendy nog even verder zoekt, gaat ineens de deurbel. En daar staat Wilco! Met een prachtige grote bos rode rozen en een ring in een lief hartvormig doosje. Hij had een hele speech voorbereid, maar kwam van de zenuwen (hij was die ochtend zo zenuwachtig dat hij stopte voor een groen stoplicht!) niet verder dan: “Wij zijn nu 3,5 jaar samen, dus nu wordt het wel tijd voor de volgende stap.” “Wil je met me trouwen?”.
“Ja, natuurlijk” zegt Wendy blij (“Eindelijk!”, denkt ze). En nadat Wilco, Wendy er van overtuigd had dat ze echt niet hoefde te werken omdat hij een dag vrij voor haar geregeld had, hebben wij onze spullen gepakt. Wilco had nog meer in petto.
We gingen naar het Sanadome in Nijmegen en hebben daar de hele dag heerlijk rondgedobberd in de diverse baden. Een saunaatje en een lekkere gezichtsbehandeling voor Wendy kon er natuurlijk ook niet aan ontbreken. ’s Avond hebben we enorm goed gegeten bij ’t Lemke in Nijmegen. En we sliepen in het Sanadome hotel, heerlijk! De volgende morgen ontbijten in je badjasje en dan, hup, zo weer het bubbelbad in.
|
